Rozdział VII

- Stan twojego chłopaka jest unormowany
Po tych słowach kamień spadł mi z serca
-Ale....
CO ?! Jakie Ale ?! Nie może być ALE !!!!
- Ale musimy go utrzymać w stanie śpiączki farmakologicznej

- Co ? Co to jest ? O co w tym chodzi ?

- Mówiąc prostym językiem musieliśmy go uśpić, by jego narządy mogły się zregenerować

- A czy on się wybudzi ?

- Tego jeszcze nie wiemy.
Łzy znowu napłynęły mi do oczu, czułam smutek, gorycz, nienawiść i żądze zemsty....

- Czy ja moge do niego wejść ?

- Tak ale nie za długo, sala numer 5 na końcu korytarza, a Michał w sali obok jakbyś chciała wiedzieć

- Dziękuje,.

Gdy szłam tym niekończącym się korytarzem czułam jakbym szła na skazanie, do kostnicy i wszystko co najgorsze.

Nagle z toalety wyszedł Michał, miał złamaną rękę, chciałam się na niego rzucić, coś mu zrobić ale ale ja taka nie jestem.

- Mika ? Co ty tu ?

- Nie odzywaj się do mnie. Nie odzywaj !!!

- Ale...

- Nie ma ale. pobiłeś własnego brata, mojego chłopaka ! Nie chce cię znać

- Ale..

Odeszłam nie chciałam go słuchać, weszłam do sali Marcina.
Usiadłam na krzesełku obok łóżka, chwyciłam go za rękę i płakałam  tak głośno, ze aż dziwie się, że nikt nie przyszedł zobaczyć czy wszystko jest OK.

- Marcin, musisz się obudzić Nie możesz mnie tak zostawić.

- Przepraszam panienko, godziny wizyt są zakończone, możesz wrócić jutro
Cala zapłakana wstałam, ucałowałam Marcina i odeszłam